|
1. |
|
|
|
|
"Η Χιονάτη και οι 9 νάνοι"
Ήρθε η ώρα, για μια μικρή ιστορία.
Το παραμύθι που μας μάθαν δεν είναι αυτό.
Γιατί η Χιονάτη μας γυρνούσε στα πορνεία.
Κι έκανε βίζιτες σε κότερο ακριβό.
Μας παραμύθιαζαν συνέχεια τόσα χρόνια.
Και με τους νάνους που το παίζανε καλοί.
Ήταν εννιά κι όχι εφτά που λεν τα πιόνια.
Ο ένας στο χώμα κι ο άλλος φυλακή.
Αυτοί οι δυο ήταν καλά παιδιά στην πιάτσα.
Ήταν ελεύθεροι! Σοφοί! Αγωνιστές!
Αυτό που λέμε, απ' την καλή τη πάστα.
Μα έπεσαν θύματα απ' τους σωβινιστές.
Όλοι η ζωή τους στο χορό και στα τραγούδια.
Να βοηθάνε τους ανθρώπους στα κρυφά.
Μα όταν τους πήρανε χαμπάρι τα "λουλούδια",
ήρθαν σε κόντρα με τους άλλους τους εφτά.
Τους περίμεναν κρυμένοι, σε δρομάκια σκοτεινά.
Τους την πέσαν, τους χτυπήσαν, δεν τους θέλαν άλλο πια.
Τρέχοντας την κοπανήσαν, μα δεν πρόλαβε ο μικρός.
Και στην πλάτη του τη ρίξαν κι είναι τώρα νεκρός.
Τον άλλον έπιασαν οι ταγματασφαλίτες.
Και τους εξήγησε ότι έγινε εκεί.
Μα όπως τον είδαν δεν τον πίστεψαν οι αλήτες.
Τον ξαναδείραν και τον χώσαν φυλακή.
Κι έτσι οι υπόλοιποι εφτά κόψαν την πίτα.
Φτιάξανε trast, κόλπα με λεφτά.
Και στα μπουρδέλα κονομούσανε τη νύχτα.
Τσατσά η Χιονάτη, με τα πόδια ανοιχτά.
Για αυτό σας λέω, μην ακούτε παραμύθια.
Έχουν σκοπό να σε πηγαίνουν ένα - δύο.
Είναι ένας τρόπος για να μπαίνουν μες στα σπίτια.
Για να σε κάνουνε χαζό, αστείο!
|
|
2. |
|
|
|
|
"Ο σκύλος"
Είχα κάποτε ένα φίλο που τα λέγαμε καλά.
Στις παρέες, στις ιδέες, στα ωραία, στα ποτά.
Μες στα γούστα, μες στο γέλιο, μες στο τιρα-ριρα-ρο.
Μα την τύχη μου, ήρθαν όλα πάνω κάτω, τι να πω;
Και στη δύσκολη την κάνει.
Κι ας το έπαιζε αλάνι ο φίλος.
Αυτός ο φίλος.
Παραμύθα τόσα χρόνια όσο είχαμε λεφτά.
Απ’ τα Εξάρχεια – Παγκράτι κι από Στρέφη – Πειραιά.
Βόλτα μες στο μεσημέρι και το βράδυ στα κρυφά.
Μα όταν τέλειωσαν τα φράγκα, τελειώσανε κι αυτά.
Και στη δύσκολη την κάνει.
Κι ας το έπαιζε αλάνι ο φίλος.
Μας βγήκε σκύλος.
Μία μέρα περπατούσα κι ήρθε δίπλα μουλωχτά.
Ένας σκύλος πεινασμένος, μου κουνούσε την ουρά.
Του ‘δωσα λίγο να φάει, με κοιτούσε λυπημένα.
Μάλλον ήθελε παρέα, τι να θέλει άλλο από ‘μένα.
Και στο σπίτι μου με πήγε.
Πονηρά το δρόμο είδε, ο σκύλος.
Καινούριος φίλος.
Κι έτσι έμαθε το δρόμο, κάθε βράδυ ήταν εδώ.
Φύλακας έξω απ’ την πόρτα, για λίγο ψωμί και λίγο νερό.
Ένα χάδι η πληρωμή του και δυο λόγια τρυφερά.
Ήταν μόνος τόσα χρόνια και ζητούσε συντροφιά.
Κι έτσι έγινε ο σκύλος ο καλύτερός μου φίλος.
Ο σκύλος, που έγινε φίλος.
Κι όχι ο φίλος, που ήτανε σκύλος.
Γιατί ο φίλος, ήτανε σκύλος.
Αλλά ο σκύλος, έγινε φίλος.
|
|
3. |
|
|
|
|
"Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας"
Γουστάρω να ζω. Να έχω τυχερά.
Θέλω μια επίσημη και δύο στη σειρά.
Στήνω τις δουλειές μου κάπου σκοτεινά.
Παντού ρίχνω μελάνι και φτιάχνω στεγανά.
Ποτέ δεν κάνω πίσω, είμαι επίμονος λεκές.
Γκρεμίζω τα σχολεία και χτίζω φυλακές.
Ξοδεύω τη ζωή μου σε έναν άσχετο ρόλο.
Και μέρα με την μέρα γίνομαι θεός!
Και σηκώνω τα χέρια.
Με μαύρη ψυχή, στο θεό σας.
Με άρρωστη περηφάνια.
Κι αδύναμη καρδιά, είδωλό σας.
Μείνε αν θέλεις, δε θα ασχοληθώ.
Βολέψου τώρα μόνος, σιγά μη κουνηθώ.
Φτάνοντας μπροστά, στην πόρτα την μεγάλη
Κρυφά απ’ όλους γρήγορα θα μπω.
Αλλάζω του κανόνες και κλέβω το γλυκό.
Μόνος μου κι ας χάσω. Πως να σας το πω;
Κάθομαι στο θρόνο. Τρίβω την κοιλιά.
Και το άδειο μου το βλέμμα γυρίζω ψηλά.
Και σηκώνω τα χέρια.
Με μαύρη ψυχή, στο θεό σας.
Με άρρωστη περηφάνια.
Κι αδύναμη καρδιά, είδωλό σας.
|
|
4. |
|
|
|
|
"Θανάτου λόγια σε μια αγκαλιά"
Μοιάζω με σκύλα που μασάει τα παιδιά της.
Κι εσύ ήρθες εδώ, να κάτσεις δίπλα μου για πάντα.
Σαν μία πόρνη που φιμώνει τα όνειρά της.
Και ψάχνεις για αγάπη.
Μα βρίσκεις θειάφι.
Μοιάζεις με τρένο που δε ξέρει πια το δρόμο του.
Και με τα φώτα σου με καις και μ’ αρρωσταίνεις.
Κι εγώ παιδί που όλο κλαίω με τ’ αστεία μου.
Ψάχνω για αγάπη.
Μα βρίσκω θειάφι.
Είσαι πληγή, που την κρατάω σφιχτά επάνω μου.
Είσαι το γέλιο, που το ξέθαψαν τα λάθη.
Είσαι η ζωή, που όλο χορεύει μπρος στα μάτια μου.
Που ψάχνεις για αγάπη.
Μα βρίσκεις θειάφι.
Είδα τον ήλιο μου να αργοπεθαίνει.
Και στον καθρέφτη όταν κοιτούσα, δεν με γνώρισα.
Κι αυτό το όνειρο, μέσα στα χέρια μου ξεψύχησε.
Στην τελευταία ρουφηξιά.
Θανάτου λόγια.
Θανάτου λόγια μου τραγουδάς κι εγώ αφήνομαι.
Θανάτου λόγια.
Στην ομορφιά τα μάτια κλείνουνε.
Θανάτου λόγια.
Για μια ελπίδα που δεν υπάρχει πια.
Θανάτου λόγια.
Σε μια αγκαλιά.
|
|
5. |
|
|
|
|
"Ένα παιδικό τραγουδάκι"
(Το τραγούδι της παπαρούνας)
Ποζάρουν γυμνές, γελοίες φωνές.
Και τις ζωές μας γυρεύουν.
Κοιτάζουν την ώρα. Ζητούν αφορμές.
Τρομάζουν τον κόσμο και τρέχουν.
Για ‘μας τους ρωτάνε συνέχεια και βρίζουν.
Αστεία ξανά συνοδεύουν,
το φόβο, τον τρόμο, τον άσχημο δρόμο
και όταν μιλούν κοροϊδεύουν.
Ποζάρουν γυμνές, χαμένες φωνές
Και τη ζωή μας μοιράζουν.
Σκύλοι είναι που παίζουν με αθώες καρδιές.
Χορεύουν και πάλι φωνάζουν.
Με δυο πόρνες ματιές, σε τυλίγουν ξανά.
Κι οι αγάπες που ζητάς σε αρρωσταίνουν.
Βρωμάει ψευτιά. Κοιτάξτε καλά.
Όσο χορεύουμε κι αυτές θα αργοπεθαίνουν.
Στο δρόμο γυρίζουμε και ψάχνουμε να βρούμε.
Τα ποιήματα που μόνο εμείς ξέρουμε ότι ζούνε.
Αυτά που πονάνε, όταν οι άλλοι γελάνε.
Αυτά που γλεντούν όταν πεθαίνουν.
|
|
6. |
|
|
|
|
"Το υπόγειο"
(Ο Billy και η Κατερίνα)
Σ’ ένα υπόγειο. Πίσω απ’ το φως του κεριού.
Εκεί που οι άγγελοι κίτρινες φάτσες είχαν.
Ξεχασμένα παιδιά να παίζουν με το χρόνο
και γύρω τους παλιάτσοι ζορισμένοι, να κοιτάνε. Να γελούν.
Κρυμμένοι μες στον παράξενό τους κόσμο τραγουδούσαν
και ζωγράφιζαν παραμύθια με σκιές.
Ένα παράθυρο ήταν μόνο ψηλά. Μικρό. Μικρό κι αραχνιασμένο.
Εικόνες που θα τριγυρνούν μέσα μου, χαμένες. Νεκρές.
Τα μάτια θολά. Μα όλο φτιάχνουν τραγούδια μεθυσμένα.
Και οι πρόχειροι έρωτες, κάνουν βόλτες μες στα γεμάτα τους ποτήρια.
Καθισμένοι σε μια γωνιά ο Billy και η Κατερίνα,
να κρύβονται από τα βλέμματα των άλλων,
για να χορτάσουν τη δική τους πεινασμένη στιγμή.
Κάποια μέρα σαν κι αυτή, πήραν το δρόμο για το πιο ψηλό βουνό.
Εκεί που απλώνεις τα χέρια κι ακουμπάς τον ήλιο.
Και φτιάξαν σιγά-σιγά, τη δική τους σπηλιά.
Μακριά από όλους αυτούς που έχουν σακατεμένες.
Που έχουν αρρωστημένες ζωές.
Έκαναν φίλους τα πουλιά. Έκαναν φίλους τα δέντρα.
Έκαναν φίλους τα ποτάμια και τους λύκους
και ζουν τώρα το δικό τους παράδεισο.
Κι εμείς εδώ, στο ίδιο υπόγειο,
συνεχίζουμε να παλεύουμε για καινούρια βουνά.
Για καινούρια ποτάμια.
Για καινούριες ζωές.
|
|
7. |
|
|
|
|
"Ήρθες"
Ήρθες. Στα όνειρά μου.
Στα βήματά μου. Σαν προσευχή.
Ήρθες. Ξανά τον ήλιο να ανάψεις.
Μια ζωγραφιά να χαράξεις. Στο κουρασμένο μου κορμί.
Θέλω. Όταν κρυφά θα με κοιτάς.
Να νιώθω πόσο μ’ αγαπάς. Σαν να ‘μαι γέλιο στη βροχή.
Θέλω. Την πιο μεγάλη μου χαρά.
Να τη γεμίσεις αγκαλιά. Και να χορέψουμε μαζί
Ήρθες. Σαν μια καινούρια φορεσιά.
Στα τελευταία μου φιλιά. Πάνω στο στήθος γιασεμί.
Ήρθες. Κι απλώνεις πάνω μου αγάπη.
Διώχνεις του φεγγαριού τη στάχτη. Της πρώτης γέννας η κραυγή.
Θέλω. Να με κρατάς να περπατήσω.
Και τη σκιά μου να χωρίσω. Την μια εγώ, την άλλη εσύ.
Θέλω Να σε κεράσω δυο νυχτέρια.
Το δάκρυ, γέλιο μες στα χέρια. Να δούμε το όνειρο μαζί.
|
released February 28, 2018
